VERTRAGEN, vertragen? Zeg maar gerust stil-gezet.

• augustus 28, 2019
• no comments

Bijna had ik deze blog dankbaarheid genoemd. Maar dat was echt te bedacht geweest, want de periode waar ik over schrijf, voelde ik me eigenlijk niet zo dankbaar. Eind juni werd ik geopereerd. Ik had een cyste in mijn eierstok, die verwijderd moest worden. Ik had bedacht dat de hele exercitie inclusief herstel wel binnen een weekje gefixt kon zijn. Dat was dus niet zo.

Ik ben vijf weken bezig geweest. De eerste week was ik echt van de leg. Veel pijn, ik had het gevoel onder een vrachtwagen gelegen te hebben. Die tweede week ging het al een stuk beter. In mijn hoofd was ik, net als de eerste week, constant bezig om terug te komen naar mijn werk. Twee weken na mijn operatie ging ik even snel stofzuigen en daarna twee uur achter de laptop. Dat heb ik geweten. De pijn schoot door mijn onderbuik en ik moest plat. Nogmaals twee weken moest ik opletten dat ik niet te lang rechtop zat, want als ik dat eenmaal voelde in mijn onderbuik, was ik eigenlijk al te laat.

Ik hoor je denken, wat zijn vier weken plat nou? En theoretisch is dat ook zo. Maar als je verwacht na een week weer op je werk te kunnen zijn, zijn vier weken lang. Natuurlijk is mij in het ziekenhuis verteld dat er voor het herstel van deze operatie minimaal twee weken staat en dat de meeste dames drie tot vijf weken onderweg zijn. En dat ik absolute rust moest houden en vooral de eerste zes weken geen zwaar werk mocht doen zoals stofzuigen en zware dingen tillen. Maar ik wilde het gewoon niet horen. Ik heb die ene anesthesist gehoord die het over een weekje had. Dat paste in mijn straatje.

Na twee weken heb ik de druk op mijn herstel losgelaten. Mede ook omdat het welbevinden van mijn kinderen, voor een groot deel afhangt van dat van mij. En wat hebben ze het goed gedaan. Ze deden boodschapjes, ruimden de tafel af, ruimden de afwasmachine in, stopten een was in de droger en fietsten voor het eerst alleen naar school. Ze namen verantwoordelijkheid. Soms zo sterk, dat ik vooral de jongste eraan moest herinneren, dat ondanks het feit dat ik op bed lag, ik wel ‘de grote’ ben en hij ‘de kleine’. Dus dat ik, systemisch gezien, nog steeds de verantwoordelijkheid voor ons gezin draag.

Om dan toch nog een beetje nut te halen uit mijn bedlegerigheid, hoopte ik mezelf door middel van wat boeken van Alan Seale (‘Wat wel werkt’ en ‘Intuïtief leven’) naar verlichting te lezen. Daarbij geloof ik in het het holistische van lichaam en geest. Kort gezegd; onverwerkte emoties kunnen tot uiting komen in je lijf. Dus als er iets uit je lichaam wordt verwijderd dat daar niet hoort, heeft dat ook zijn weerslag op de emoties die de aanzet van het ontstaan van dat medische probleem zijn geweest. Ik heb mij dus niet verveeld. Maar ik heb mij niet alleen bezig gehouden met verlichtingsboeken hoor. Ook heb ik de kronieken van ‘de Wilde Regenlanden’ gelezen van Robin Hobb (voor sommigen zal dat op hetzelfde neerkomen 😉.

En nu ben ik hersteld. Weer verder opgeschoond. Onverwerkte emoties aangaan is pittig, en schoont op. Na vijf weken heb ik twee ochtenden gewerkt gevolgd door twee weken vakantie. Dat was fijn, want ook die periode kon ik gebruiken om weer bij te trekken. Ja, ik ben dankbaar. Ik heb ervaren hoe het is om afhankelijk te zijn, hulp nodig te hebben en gedwongen op bed te liggen. Slechts vijf weken*. Afgelopen week heb ik voor het eerst, acht weken na de operatie, 15 kilometer door de Achterhoek gelopen. Ik liep mijn hart open.

#loopjehartopen #achterhoek

* 🦶Noot
Slechts vijf weken. Geeft te denken over mensen die langere tijd of misschien voor altijd aan hun bed gekluisterd zijn. Of over kinderen die continu de rol van verzorger op zich nemen omdat hun ouders niet meer ‘de grote’ kunnen zijn.