Je plek innemen

• juni 17, 2021
• no comments

Afgelopen weekend had ik twee prachtige opstellingendagen (systemisch werk).

Een mooie vraag kwam op de valreep aan het eind van de tweede dag van een van de mannelijke cursisten. Hij gaf aan graag wat meer mannelijke vrienden te hebben want dit miste hij. Na wat uitvragen door de begeleider werden een aantal dingen genoemd. De relatie van de vrager met zijn vader was goed, maar niet innig. Hij miste de diepere connectie. Op een gegeven moment werd de vraag gesteld hoe zijn relatie met zijn moeder was. Hij gaf aan dat hij al zijn hele leven probeerde los te komen van zijn moeder. Het antwoord van de begeleider was “een man die los wil komen van zijn moeder, moet naar zijn vader!”

Vervolgens werden de aanwezige mannen in groepen van vijf achter elkaar opgesteld. De mannen stonden dicht bij elkaar met hun handen op de schouders van hun voorganger. Wat was dat magisch. En het mooie was, de aanwezige vrouwen zag je openen door dit mannencontact. De vrouwen werden ook in groepen van 5 achter elkaar opgesteld, om de mannen heen.

De begeleider gaf aan; ‘als mannen zich willen verbinden met het vrouwelijke, moeten ze zich verbinden met mannen. Veel diepe mannenvriendschappen geeft zachtheid.’ Door de opstelling had ik kunnen voelen dat dat waar is. Maar. Waar zijn we dan de afgelopen decennia mee bezig geweest? Vrouwenemancipatie, papa-dagen (alleen het woord al), meer gelijkheid? Als ik zo naar de opstelling keek, kon ik alleen maar concluderen dat we ergens een afslag gemist hebben. Zowel de mannen als de vrouwen.

Als ik terugkijk naar mijn gezin van herkomst, had mijn moeder de broek aan. Zij regelde alles. Mijn vader heeft een pittige ziekte, dus ergens snap ik die valkuil wel. Maar het klopt niet. Daarbij is mijn moeder ook best van ‘de controle’ en mijn vader onttrekt zich makkelijk aan zijn rol, dus dat versterkte elkaar. Met als gevolg dat ik een dominantie moeder heb voorgeleefd gekregen en een vader die in zijn aanwezigheid, afwezig was.

Natuurlijk ging ik het anders doen. Ik trouwde een man die in de verste verte niet op mijn vader leek. Toch? Maar hey, waar was die eigenlijk? Waar was zijn bewuste aandacht? Wie zat er naast mij tijdens de oudergesprekken toen onze oudste zoon een heel moeilijk schooljaar had? En sinds wanneer klonk ik als mijn moeder? Dit was toch juist nìet de bedoeling? Na lang wikken en wegen zijn we uit elkaar gegaan. Voor mij omdat ik mezelf en mijn ex een andere situatie gunde. Het gaat hier overigens niet over schuld, of goed of fout. Het gaat over het leven. En keuzes maken waarvan jij denkt dat ze goed zijn.

Waar het ook over gaat, is dat je je plek niet vergeet. Letterlijk de plek die je inneemt in het systeem. Je plek als ouder. Als vader, als moeder. Ben je beschikbaar? Echt B E S C H I K B A A R. Ben je bewust aanwezig als je met de kinderen bent? Weet je wat hun interesses zijn? Dit geldt voor getrouwde ouders net zo veel als gescheiden ouders. En het gaat ook over je bewuste plek als man of als vrouw. Mannen en vrouwen zijn niet hetzelfde. Gelijkwaardig wel, maar niet hetzelfde. Ik als vrouw gun jou als man zo een mannengroep. En ik hoop dat jij als man mij een vrouwengroep gunt. Om elkaar te versterken. En dat weer mee te nemen in onze gelijkwaardige relatie. Jij als man, ik als vrouw. Wiehoeeeee!

🦶

Deze BLOG heb ik na publicatie wel 50 keer herschreven. In eerste instantie was de tittel zwakke man, zwakke vrouw. Maar dat deed zo geen recht aan de magie van de opstelling. Blijkbaar een onderwerp dat zich niet in één keer laat vertellen. Ik denk dat ik er nu wel ben. 🤞