Je hoofd buigen……

• juni 23, 2021
• no comments

De afgelopen twee jaar ben ik op zoek geweest naar een opleiding. Ik heb namelijk een onstilbare honger naar kennis en dan met name om het leven te begrijpen. Ooit heb ik de uitspraak gedaan dat ik op zoek was naar Salomo’s wijsheid. Dat doe ik nog steeds, en zal ik vermoedelijk blijven doen.

Ik heb gekeken naar van alles. HBO-opleidingen, want na een propedeuse nooit afgemaakt. Coachingsopleidingen, natuuropleidingen, druïde opleiding, coach voor kinderdagverblijfopleiding etc etc. Ik ben een echte certificaten verzamelaar, want ben NLP coach, kindercoach, ik heb Transformational Presence gedaan en een introductie voor systemisch werk. En dan heb ik het nog niet gehad over een aantal alternatieve opleidingen waar ik geen eindcertificaat van heb zoals Reiki. Verder heb ik in het land van de Katharen met een sjamaan op een berg gezeten. You name it, I did it. Sommige opleidingen klopten helemaal, anderen even en een enkele totaal niet.

Een paar weken geleden deed ik een weekend systemisch werk. Eigenlijk dekt die benaming de lading niet helemaal, want de begeleider weeft een aantal principes door elkaar, zoals systemisch werk, nlp en transactionele analyse. Wat een mooi spul. En wat een mooie mensen, allemaal zo bereid om hun verleden aan te kijken om lichter naar de toekomst te gaan.

Het principe van het weekend werkte zo; één van de cursisten bracht een vraag in en na wat uitvragen door de begeleider, werd de vrager meegenomen in een opstelling. Dit gebeurde ook bij mij. Ik volgde na een dame die een stuk van mij aanraakte. Dat ging o.a. over het buigen van je hoofd naar je ouders. Dit betekent dat je hen accepteert als degene die jou zijn voorgegaan. Zonder hen was je er niet geweest en daarom hebben zij hun plek in jouw systeem. Ongeacht of je daar blij mee bent of niet. Het gaat er om dat je accepteert dat het zo is. En ik was er erg aan toe, mijn hoofd te buigen. Want je kan pas ver geven, als je dichtbij hebt aan genomen. En wanneer je je plek aanneemt, kan je heel-leven.

De begeleider had het tegen mijn voorgangster over je hoofd buigen naar je ouders en daarin kon ik mee. En toen zei hij; ‘en dan ook nog even tegen je ouders aanleunen’. Acuut schoot mijn hoofd weer omhoog. Wat?! Tegen hen àànleunen??!! Ik werd uitgenodigd voor een opstelling. Wat een mooie opstelling was het. Niet makkelijk, maar precies het juiste op het juiste moment. En ik ben begonnen met leren mijn hoofd te buigen. Ondanks mijn goed ontwikkelde nekspieren. En ik merk dat ik door de dagen heen momenten ervaar waarop ik alleen maar letterlijk mijn hoofd kan buigen. En dat doe ik dan ook. Voor mij, voor mijn kinderen en voor de generaties voor mij. En gelukkig geeft het leven mij meteen een paar goeie oefeningen…..

Ik heb mijn opleiding gevonden. Deze viel zo in mijn hart en voelt zo kloppend. Mede omdat je je authenticiteit als mens meeneemt in je rol als begeleider. En dat heb ik op deze manier nog niet eerder ervaren. Ik heb wel NLP gedaan, maar daar ging het voor mijn gevoel meer over het ervaren van de werkvorm zodat je weet wat de persoon die je begeleidt ervaart. En natuurlijk ook over opschonen, maar niet over jezelf met al je ervaringen als mens inbrengen als tool. Daarbij, ik was 26 jaar toen ik de NLP-opleiding deed en er lag nog wat bewustwording op mij te wachten.

En nu? Nu wil ik mij opgeven voor de opleiding, maar daar hangt wel een financieel plaatje aan. Deze opleiding is zo mooi, dat ik bereid ben er een gedeeltelijke lening voor af te sluiten. Inmiddels ben ik er achter dat dat niet via de reguliere weg gaat. Ben ik bereid voor financiering een beroep te doen op mijn systeem? Net nu ik begin te leren mijn hoofd te buigen? Het voelt zo kwetsbaar. Ik voel mij kwetsbaar. Een prachtige oefening…

💚