Biologisch…………………… eigenlijk heel logisch

• november 25, 2021
• no comments

Als kind at ik graag haaienvinnensoep. Heerlijk vond ik dat. Tot ik er achter kwam dat voor mijn soepje, haaien gevangen worden en ontdaan van hun vinnen zo weer het water in worden gegooid. Pardon? Ja, u leest het goed. Van een levend wezen, worden de vinnen afgesneden en vervolgens wordt het dier levend teruggegooid. Er wordt geen verdoving gebruikt en niet het hele dier wordt netjes ‘opgebruikt’. Men gaat ervan uit dat de resten van de nog levende haai door de natuur wordt opgeruimd. Mijn lekkere trek voor deze soep is sindsdien als sneeuw voor de zon verdwenen.

De oude manier van paling roken was al net zo barbaars. Een levende paling werd in een bak sodawater gedaan, waarmee het huidslijm werd weggebrand. Dit doen als de paling al dood was, leek geen optie te zijn omdat het slijm dan slechter te verwijderen was. Gelukkig gaat dit tegenwoordig anders. Sinds 2011 (dat is nog niet zo heel lang, toch?) wordt er gebruik gemaakt van elektriciteit om de paling te doden. De paling raakt vrijwel direct in shock, waardoor hij van verder lijden tot aan de dood wordt bespaard. Vervolgens wordt de paling in een zoutmengsel gelegd, om daarna gerookt te worden.

Tot een paar jaar geleden at ik graag mosselen en oesters. Maar, de mosselen worden levend gekookt. En de oester wrik ik levend open, snij deze los van zijn schelp en slurp hem levend naar binnen. Dit had ik, serieus, niet door. Tot mijn jongste zoon tijdens ons kerstdiner zei; ‘slik je die oester nou levend door?’………………..Er wordt gezegd dat weekdieren geen gevoel hebben, maar dat werd ook aangenomen over paling en vis tot het begin van deze eeuw. En dan heb ik het niet over 1900, maar over 2000. Wetenschappelijk is bewezen dat vissen wèl pijn voelen en stress ervaren*. Dat ingewanden verwijderen van een levende vis dus pijnlijk en stressvol is. Waarom zou dat voor weekdieren anders zijn?

En hoe zit het dan met je leven lang opgesloten zitten tussen soortgenoten in een schuur? Om te voorkomen dat een varken de staart van andere varkens afbijt, wordt deze preventief afgebrand. Zonder verdoving. Dus je hele leven zit je opgehokt op 0,3-1 m2, zonder frisse lucht en alleen de damp van je eigen uitwerpselen. Daarbij heb je continu de kont van een soortgenoot in je snoet. Dan ga je van pure agitatie, toch vanzelf die krul die in je oog prikt opeten? Waarom niet varkens in hun natuurlijke leefomgeving houden? Hoe komen we toch bij het idee dat levende wezens die op andere manieren reageren dan wij mensen, simpelweg vanwege het feit dat ze anders zijn, geen pijn of stress ervaren? Waarom benaderen we hen alsof het gebruiksvoorwerpen zijn, wegwerpproducten?!

Ik ben niet tegen het eten van vlees. Maar ik wil niet bijdragen aan de ellende van het dier dat mij van dat vlees verziet. Ooit een mens gezien die is overleden in doodsstrijd? Je ziet het aan het lijf. Ik ben ervan overtuigd dat stress, ellende en pijn zijn weerslag heeft ìn een lijf. Bij ieder levend wezen. En dat lijf ligt op een gegeven moment dus op mijn bord. Plat gezegd, ik zit de stress van een ander te eten**. Dat lijkt mij dus niet nodig.

Je zou kunnen zeggen dat het doden van een dier, voor velen hoort bij de cirkel van het leven. Maar de manier waarop dat dier zijn leven leeft en doodgaat hoeft niet vol ellende te zitten, toch? Dat mag best humaan, we zijn tenslotte humans. Het gaat hier om bewustwording. Weten wat je eet, waar het vandaan komt en hoe natuurlijk het dier geleefd heeft. Misschien komt het onze eigen gezondheid ook wel ten goede, als je ervan uitgaat dat je bent wat je eet….

#loopjehartopen #eetjehartopen #demaatschappijdatbenjij #biologisch #dierenwelzijn #merrychristmas 🐖 🐄 🐟 🎄

🦶 Noot

* Wetenschappers in Wageningen doen hier onderzoek naar.

** Of het eten van vlees van een gestrest dier daadwerkelijk schadelijk is voor de gezondheid is tot op heden niet wetenschappelijk bewezen. Wat wel bewezen is, is dat het minder lekker smaakt (aldus moleculair bioloog Hidde Boersma). De rode draad van dit artikel is echter dierenwelzijn en hoe gemakkelijk we met hun leven omgaan.